Oostblokchauffeurs malen niet om gesloten wegrestaurants: ‘Ze zijn toch veel te duur’

Eigenaren van wegrestaurants zijn er niet blij mee. Ook in coronatijd willen ze de chauffeurs maar al te graag een maaltijd voor blijven zetten. Alleen… die chauffeurs lijken het probleem niet zo te zien. „Eet je ook wat soep mee”, zo klinkt het deze zaterdagavond tussen de wegreuzen op de parkeerplaats bij grensovergang De Poppe.

Met een roze schuursponsje en wat water schrobt hij het laatste vet uit de braadpan. „Jullie zijn net te laat”, zegt vrachtwagenchauffeur Streginja Radovanovic (32) lachend, in prima Engels. Het sopje gaat de berm in. Pan schoon, maag gevuld. „Ik heb het eten net op.”

Op nog geen 50 meter van wegrestaurant Bentheimer Wald, daar waar rijksweg A1 Duitsland ingaat, heeft hij op de parkeerplaats zijn eigen maaltijd bereid. Met behulp van een campinggasstelletje op een losgetrokken klep aan de voorzijde van zijn Volvo-truck. Doet hij bijna altijd, vertelt de Serviër vrolijk. Beetje vlees, wat groenten, een ei. Meer heeft hij niet nodig. „Veertien jaar geleden overleed mijn vader, daarna lag mijn moeder een half jaar in het ziekenhuis”, zegt Radovanovic. „Toen moest ik wel zelf koken.” Online zocht hij wat recepten op, hij kwam erachter dat hij het nog leuk vond ook. Sindsdien heeft hij er een hobby aan.

Grote frustratie

Sinds afgelopen week zijn alle restaurants in Nederland vanwege het coronavirus tijdelijk gesloten. Dus ook de etablissementen langs de weg. Tot grote frustratie van de Federatie Wegverzorgende Horecabedrijven (FWH), waar veel wegrestaurants bij zijn aangesloten. „Wij zijn zeer teleurgesteld in de overheid”, zegt voorzitter Erik Burgers. „Door onze bedrijven te sluiten, ontnemen ze al die mensen op de weg een maaltijd. Die zetten ze in de kou.”

Een sandwich kost hier zo 5 of 6 euro. Maar wat is nu één sandwich? Geen chauffeur heeft daar genoeg aan

Streginja Radovanovic, chauffeur

‘Niet fris’

De maatregel irriteert hem. „Onze klanten zijn mensen die niet, zoals die ambtenaren, tijdens kantoortijden werken. Ze zitten 24 uur per dag  op de weg, de hele dag in die cabine. En dan kunnen ze bij ons wel een afhaalmaaltijd krijgen, maar die moeten ze dan ook weer in die cabine op eten!? Het is gewoon niet fris. Terwijl ze bij ons probleemloos, en op 1,5 meter afstand, kunnen zitten.”
Het bevreemdt Burgers dat hij vervolgens bij benzinestations nog wel mensen aan statafels een gehaktbal ziet eten. „Dat mag dan schijnbaar wel.” Ook het verschil in regels – in Duitsland zijn de restaurants nog wel open – maakt het onbegrip er bij hem en collega’s niet kleiner op.

Worsten in de pan

Maar hier, deze zaterdagavond, op grensparkeerplaats De Poppe bij De Lutte, waar overigens geen enkel Nederlands kenteken te zien is, maalt niemand om de gesloten wegrestaurants. De erwtensoep en worst, die in het winkeltje bij het gesloten wegrestaurant nog wel te koop zijn, pruttelen onaangeroerd in de pan. De medewerkster heeft een rustige avond. Komt ook omdat ze sinds vrijdag met het afhalen gestopt zijn, denkt ze. Ze moeten nog maar zien of ze daar nog weer mee beginnen.
De Oost-Europachauffeurs bereiden intussen op de parkeerplaats hun eigen maaltje. En dat ruikt goed. Of het nu het sterk gekruide vlees van een drietal Russen is of de soep van de Wit-Rus Pavel Charravski en zijn vrienden; het ziet er vers en smakelijk uit. Hoewel communiceren lastig is – de mannen spreken geen Engels of Duits en het Pools van de verslaggever komt niet verder dan ‘na zdrowie’, wat ‘proost’ betekent – zijn de opgestoken duimpjes veelzeggend. Vriendelijk krijgt de verslaggever soep aangeboden.
Iets verderop zorgt Przemek Pyra voor zichzelf. Het gasstelletje, waarop precies een pan past, is provisorisch opgebouwd in zijn truck. Hij redt zich prima, in zijn minikeukentje tussen pallets. Het smaakt oké en het is veel goedkoper dan een restaurant. Daar kost een maaltijd al snel 12 euro. Dat geld heeft hij er niet voor over.

Het is gewoon niet fris. Bij ons kunnen chauffeurs probleem­loos op 1,5 meter afstand van elkaar zitten

Erik Burgers , voorzitter FWH